Bij dagjes weg voel ik nul ontspanning, zelfs niet in mijn eigen stad. Als een stomazak vol raakt kan het in een minuut een lekkage worden, dus ik kan niet even alle winkels af in de hoop dat ik ergens terecht kan. Overleggen is al een probleem en in sommige gevallen word ik ook nog eens enorm beledigd voor ik word geweigerd. Op Plein '44 in Nijmegen werd ik een keer driemaal op rij geweigerd. Daar liep ik op een vol terras, met een zware zak in mijn hand. Zwaar vernederd en met tranen over mijn wangen. Want dan voel je je klein hoor, in je eigen stadje...
Ik ging zo snel mogelijk op weg naar de dichtstbijzijnde prullenbak, waar ik tevergeefs alsnog onder kwam te zitten. Ik zou me daar bijna niet meer durven vertonen... En daarna snel naar huis, want mijn kleding zat er natuurlijk helemaal onder. Om deze reden heb ik al veel kleding weg moeten hooien. Al je plannen en afspraken vallen hierdoor in het water en dit gebeurt mij keer op keer. Een gewoon dagje uit durf ik hierdoor oprecht niet meer.
Ondertussen bestaan mijn dagen uit voortdurend plannen. Bijvoorbeeld het niet nemen van mijn medicatie (laxeermiddel) en minder eten en drinken zodat ik even de deur uit kan, met het risico op obstructie. Ik ga alleen nog naar standaard winkels waar ik weet dat ik terecht kan en dat via een fietsroute waar ik onderweg een aantal stopplekken weet. Nu ik dit schrijf besef ik eigenlijk pas dat ik alles zoveel mogelijk vermijd. Dat ik deze ervaringen nu slechts incidenteel heb omdat ik zelden nog de deur uit ga. Maar als ik ga, eindigt het nooit in een succesverhaal.
Ik vind echt dat hier aandacht voor moet komen, want dit kan beter. ❤️
